Furtka II.

Loleremiia

- Witaj mam na imię Loleremiia - powiedziała do Pixie dość niepewnie, ale n ie wystraszyła się. Nie czuła się zbyt pewnie na nowym terenie.

Pixie

-Ciekawie tu, prawda?- powiedziała rozglądając się. Przecież i ona w sumie też jest tu nowa.

Loleremiia

- Prawda - odpowiedziała rozglądając się równocześnie po nowym terenie było tu wiele miejsc ciekawych. Rozglądając się zauważyła że w oddali mieszczą się jakieś groty.

Nest

-Tak , ja też jestem tu krótko. A ty Loremi , jak się tu dostałaś ? Jesteś przecież taka mała.-powiedział spokojnie i z uśmiechem.

Loleremiia

- Przywieźli mnie tutaj z innego rezerwatu... - odpowiedziała niepewnie przecież to się stało tak... szybko. W jednej sekundzie stało się coś strasznego i teraz sama jak palec musi przejść te wszystkie przeszkody i poznać świat...

Noemi

-Hej- powiedziała do Robina, gdy do niej podszedł i szturchnęła go delikatnie głową. Ucieszyła się, że przyszedł. -A ja jestem Noemi- zwróciła się do Loremi z uśmiechem. Zrobiło jej się żal tej małej, czarnej kuleczki. W końcu jest tutaj sama. Niby są ludzie, którzy się nami opiekują. Ale generalnie jest tutaj sama, bez matki, ani żadnego członka rodziny. Myślała chwilę. -A może Loremi mogłaby zamieszkać u ciebie na jakiś czas?- Szepnęła w końcu do Robina, z nadzieją w oczach.

Robin

Uśmiechnął się spokojnie. On też bardzo się cieszył że ją widział , tylko że zawsze gdy się widzieli było jakieś zamieszanie , zawsze coś się działo. No , ale w końcu Noemi podsunęła mu rozwiązanie. Oh , Noemi , a może u... nas ? No , jeśli zechcesz , to to może być nasza jaskinia.-powiedział cały czas się uśmiechając. Spojrzał jej W oczy z nadzieją na twierdzącą odpowiedź.

Noemi

Uśmiechnęła się. -Oczywiście- odparła i spojrzała na Loremi. -Ty jej to zaproponuj- dodała i uśmiechnęła się do Robina.

Emestine

Kocica wylazła z krzaków, otrzepała się i spojrzała na towarzyszów, stając jak wryta. Zaraz.. przed chwilą była tylko Pix... Podbiegła do nich, niepewnie stawiając kroki. Stanęła niedaleko, opuściła łeb i uważnie przysłuchiwała się ich rozmowom. Małej Loremi jednak nie zauważyła. hm.

Loleremiia

Rozejrzała się jeszcze raz dookoła zadając w myślach sobie pytanie - Jak przez to przejdę? - po nie wasz nie słyszała przyciszonych szeptów nie wiedziała co robić, co ma zrobić....

Robin

Uśmiechnął się i przyłożył nos do nosa Noemi. Po chwili wpatrywania się w jej oczy zwrócił się do Loremi. Loremi , chcesz zamieszkać u nas ? Mam dużą i przytulną jaskinię. No i my możemy się tobą zaopiekować.

Loleremiia

- Z przyjemnością... - odpowiedziała, no bo przecież co innego miała zrobić, przecież jest jeszcze mała i nie przebrnęła by przez to wszystko sama, musiała mieć kogoś bliskiego, życie bez bliskich to nie życie...

Noemi

-No, więc będziemy tutaj tak stać?- Powiedziała ironicznie. -Oprowadźmy Loremi po okolicy- dodała już całkiem poważnie, po czym ni z tego, ni z owego wtuliła się delikatnie, przez krótką chwilę, w Robina. Później uśmiechnęła się i podeszła do Loleremii. -Może najpierw chcesz zobaczyć jaskinię?- zapytała panterki.

Steven

Wiedział, że dalsze losy małej będą raczej pomyślne. Same zainteresowanie lokatorów było dobrym znakiem. Wyszedł więc, zadowolony także z reakcji Robina. Jakoś im to jeszcze wynagrodzi.
[z/t]

Loleremiia

- Tak chcę - odpowiedziała uradowana na jej pysku pojawił się uśmiech i zniecierpliwiona czekała na reakcję nowej mamy.