Furtka II.

Steven

Otworzył furtkę i wszedł do środka. Zamknał za sobą. Kucnął kilka metrów od lamparcicy.

Noemi

Spojrzała na niego z zaciekawieniem, lecz przyjaźnie. Podniosła się z miejsca i ostrożnym krokiem podeszła bliżej. Usiadła.. nagle zerwała się z miejsca. Jej uwage zwróciła mucha. Zaczęła ją łapać i bawiła się jak mały kotek.

Steven

Wyciągnął rękę z kawałkiem mięsa do samicy. Na wszelki wypadek w środku byly środki uspokajające.

Noemi

Zostawiła muchę w spokoju i podeszła do Steven'a. Powąchała mięso i wzięła je od niego. Położyła się i zaczęła odgryzać małe kawałki. Po jakimś czasie mięsa już nie było. Na skutek środków uspokajających zrobiła się osowiała. Dalej leżąc wpatrywała się w Steven'a.

Calabis

Obudził się oszołomiony nie wiedząc gdzie jest. Wstał i zaczął ryczeć przeraźliwie. Podbiegł do krat, zaczął je drapać. Był bardzo zdenerwowany.

Noemi

Spostrzega nowego lamparta. Wstała i podeszła do niego ostrożnie.. usiadła kilka metrów od niego. Patrzyła się na niego. Ryknęła i czekała na odpowiedź.

Calabis

Spojrzał na nią. Była dziwnie spokojna jak na kogoś zamkniętego w niewoli. Kiwnął jej łbem na powitanie. Znów podbiegł do krat i walił z nie potężnymi łapskami.

Noemi

Podeszła bliżej i odpowiedziała mu kiwnięciem. Nie bała się go. Siedziała i czekała aż Calabis się uspokoi.

Calabis

Jednak nie uspokajał się. Był wściekły, nie wiedział co się dzieje. Pierwszy raz w życiu był w niewoli i nie tolerował tego.

Noemi

Posiedziała tak chwilę i zrozumiała, że rzeczywiście się nie uspokoi. Wstała, odeszła spokojnym krokiem w głąb wybiegu.

Poranna

Wstała oszołomiona i zaczęła krążyć wokoło zdenerwowana i w nowym miejscu. Co chwile zatrzymywała się i ,,szarpała" kraty. Poszła głębiej i usiadła. Wstała i rzuciła się na kraty. Znowu zaczęła krążyć, a potem gryźć kraty. Nic... Usiadła w ciemnym rogu, by nie było jej widać.

Calabis

Spojrzał na nową lamparcicę, jednak on nie uspokoił się. Wciąż szarpał kraty potężnymi pazurami. Rozpierała go energia i złość.

Poranna

Wstała i podeszła do krat. W jędnym miejscu była ,,mala dziura na łapę" wsadziła łapę i zaczęła szukać zamka.

Noemi

Noemi już miała tego dość. To było nie do zniesienia. Zerwała się z miejsca. Szybkim krokiem zaczęła iść w stronę Calabisa. Zwróciła również uwagę na lamparcicę, która niedawno przybyła na wybieg. Rzuciła jej tylko przyjazne spojrzenie. Podeszła do Calabisa.. ryknęła przeraźliwie i groźnie. Była zdenerwowana. Później patrząc na niego wściekłym wzrokiem, usiadła i czekała. Wiedziała, że ją poniosło, ale dzieciństwo spędziła w cyrku, gdzie panował huk i wrzawa. A gdy trafiła tutaj poznała smak spokoju i ciszy. Czekała tak, aż lampart się uspokoi.. w nadziei, że zechce z nią porozmawiać na spokojnie.

Poranna

Wyciągnęła łapę i położyła się przy kratach. Rozglądnęła się po otoczeniu i opuściła łeb. Zamknęła oczy i patrzyła w niebo. Czekała na moment, aż wyjdzie z tego miejsca.