Leśna jaskinia Robina

Robin

Przyszedł do swojej jaskini razem z Noemi i Loremi. Hej mała , jak Ci się podoba ? To teraz twój dom.-powiedział to małej panterki stawiając ją na ziemi.

Noemi

Przydreptała do jaskini, co chwila oglądając się za siebie. Kiedy była na miejscu, weszła do wnętrza groty i przysiadła pod ścianą.

Robin

Podszedł do Noemi i przysiadł obok niej. Stuknął ją nosem w "policzek". Co tak siedzisz z boku ?-zapytał.

Noemi

-Czekałam na was po prostu- odpowiedziała mu i odwzajemniła gest kilkoma machnięciami ogonem. Uśmiechnęła się delikatnie. -To jest teraz twój dom- zwróciła się do Loremi. Uśmiech nie schodził z jej pyska. Wyszła powolnym kokiem przed jaskinię i zniknęła z oczu małej panterce i Robinowi.

//Ja cały czas tu jestem xd//

Robin

-Gdzie ona poszła ?-pomyślał. Wstał i podszedł do małej.
-Rozejrzyj się tu i wybierz sobie miejsce do spania-powiedział z uśmiechem po czym wyszedł na zewnątrz. Rozejrzał się.

Noemi

Noemi czaiła się za krzakiem obok jaskini, z miną bardzo uszczęśliwioną. Nagle wyskoczyła z kryjówki. Przywróciła Robina i zaczęła się śmiać. Po prostu dostała przypływu energii i zachciała się zabawić. Zachowywała się przez chwilę, jak mały kociak. Potem jednak wstała. Przepraszam.. nie wiem, co mnie napadło- powiedziała, jeszcze przez cichy śmiech.

Robin

-Nie szkodzi. Też nie mam co robić.-powiedział. Po chwili łapy mu się ugięły , a on runął na ziemię. Miał zamknięte oczy.

Noemi

Noemi się zaniepokoiła. -Nie wygłupiaj się- szturchnęła go nosem. Serce zaczęło jej walić. Przejechała mu językiem po policzku. -Robin!- krzyknęła. Nie wiedziała co robić. Zaczęła rozglądać się dookoła, w poszukiwaniu jakiegoś opiekuna.

Loleremiia

Podeszła do rogu jaskini i ułożyła się w tym miejscu,było jej strasznie wygodnie. Zamruczała gdyż było jej tak dobrze jak nigdy miała nowy dom,nową rodzinę i życie cud miód.Ale gdy zobaczyła co się stało podbiegła do mamy.

Robin

Po chwili wziął jeden duży oddech i lekko otworzył jedno oko. No-e-mi-wymruczał.

Noemi

Odetchnęła ze spokojem, kiedy się ocknął. Jednak nie wiadomo, co mu się stało. -Robin! Co się stało? Możesz wstać? Jak się czujesz?- podbiegła do niego w mgnieniu oka i zasypała dziesiątkami pytań. Kiedy uświadomiła sobie, że nie wiadomo dlaczego lampart zasłabnął, więc opanował ją znowu niepokój. Nerwowo patrzyła na Robina i wyczekiwała odpowiedzi.

Robin

-Już nic mi nie jest. Zakręciło mi się w głowie , nie jestem odporny na zmiany temperatur. Tylko Jak upadłem to uderzyłem się łapą w krtań i teraz ciężko mi się mówi.-wyjaśnił wstając. Nie chciał martwić Noemi , ale był szczęśliwy , że martwiła się o niego.

Noemi

Uspokoiła się już trochę. -Wystraszyłam się. A jeśli to coś poważniejszego?- zapytała znowu z niepokojem. Straciła już rodzinę i nie chciała stracić Robina.

Robin

-Tak , na pewno. Nie martw się o mnie.-powiedział. Polizał ją w policzek.

Noemi

-Ale.. na pe..- urwała nagle. Zrozumiała, że lepiej nie zadręczać lamparta pytaniami. Uśmiechnęła się i przytuliła do niego. -Chodźmy do Loremi- powiedziała po chwili i skierowała się w stronę jaskini. Cały czas krążyła jej po głowie myśl, że to jej wina.