Łąka

Soreness

Łąka porośnięta wysoką trawą.Znajduje się w środku małego lasu,przez co przypomina polanę,którą w zasadzie jest. Znajdują się tam kwiaty i różnego rodzaju rośliny polne. W zimę całą łąke pokrywa śnieg...

Zafrina

Weszła ciężko oddychając. Zarżała cicho i położyła się. Skurcze były silne, ale nie zamierzała głośno rżeć z bólu. Najpierw pojawiła się główka pierwszego źrebaka, a po chwili reszta jego ciała. Po tym pojawił się drugi. Spojrzała z dumą na swoje potomstwo.

Soreness

Spokojnym kłusem wbiegł na łąke. Widząc leżącą Zafrinę,cofnął się odruchowo. Potrząsnął łbem,kiedy zobaczył dwa źrebaki. Kłębiło się w nim tyle emocji,tyle myśli. Był teraz z Venus,ale jednak będzie musiał choć trochę pomóc w wychowywaniu źrebiąt. Zarżał cicho...

Zafrina

Wstała i otrzepała się. Rzuciła przelotne spojrzenie ogierowi, ale zaraz skupiła się na źrebakach. Były przepiękne, lecz zamiast stać i zachwycać się pomogła wstać źrebiętom. - Co chciałeś? - zapytała wrogo.

Soreness

-Hej...-rzekł cicho,nie wiedząc jak zacząć rozmowę.
Podszedł bliżej przyglądając się źrebiętom,potrząsnął łbem,westchnął...

Zafrina

Znała pewną historię o zabijającym własne dzieci ogierze i dlatego utrzymywała bezpieczną dolegliwość. Podeszła na tyle blisko, że w razie czego mogła uderzyć w ogiera i odepchnąć go. Do tego była na niego zła, ale to inna historia i zamierzała o tym z nim kiedyś porozmawiać. Była skupiona i mierzyła go chłodnym wzrokiem.

Soreness

Spojrzał smutno na nią,później przenosząc wzrok na dzieci. Machnął ogonem jakgdyby chcąc odgonić natarczywą muchę. Podszedł jeszcze bliżej źrebiąt,omijając klacz...

Zafrina

Postanowiła na razie stać w miejscu. Mała klaczka podeszła do niej i zaczęła pić mleko. To trochę rozluźniło Zafrinę, ale nadal obserwowała ogiera. Na chwilę spuściła z niego wzrok by przyjrzeć się klaczce. Była piękna. Po chwili spowrotem zaczęła obserwować ogiera.

Soreness

Parsknął,po czym uśmiechnął się nikle. Nie wiedzieć czemu dotknął ogiera chrapami,aby po chwili wycofać się kilka metrów. Potrząsnął łbem,wciąż wpatrując się w źrebaki...

Zafrina

Już miała rzucić się do przodu, ale nie zrobiła tego. Zauważywszy, że ogier nie ma złych zamiarów uspokoiła iść jednak nadal była czujna. - Moja mała Ekene. - Powiedziała cicho do klaczki, która spojrzała na nią. Zafrina westchnęła z zachwytu. Jej dziecko było takie piękne. Teraz przyjrzała się ogierkowi. nawet jeśli teraz przypominał jej kogoś kogo nienawidziła to i tak kochała go ponad życie.

Soreness

Spojrzał na klacz. Chciał spytać się wprost:
-Dlaczego jesteś na mnie zła?-zapytał,choć i tak znał odpowiedź...

Zafrina

Miała nadzieję, że o to nie zapyta, ale teraz już nie potrafiła kontrolować uczuć. - Hm, zastanówmy się. A tak! Masz ze mną dziecko i jesteś z inną! Przecież to błahostka! Nawet nie ma się o co gniewać! - Krzyknęła i łzy stanęły jej w oczach. - Byłam głupi, że w ogóle z tobą rozmawiałam. - Wiedziała, że teraz zostanie ze źrebakami sama i to ona będzie musiała je wychować.

Soreness

Zamknął oczy,czuł się jak skończony idiota,którym na pewno był. Spojrzał na klacz,westchnął głośno:
-Nie sądziłem,że to umowa wiązana...
Przestąpił z nogi na nogę,po czym znów podszedł bliżej źrebiąt...

Zafrina

- To może trzeba było użyć mózgu. A no tak! Ty go nie masz! - Była naprawdę rozwścieczona na ogiera. W jej głowie ciągnął się sznur przekleństw skierowanych pod jego adresem.

Soreness

Ogier machnął gniewnie łbem.
- Nie dałem na nic gwarancji, więc nie wiń mnie. Kocham Venus, przykro mi, że tak wyszło. - prychnął z lekką ironią i popatrzył wnikliwie na klacz. Czy kiedykolwiek jej coś obiecywał? Nie? No właśnie.